و این صبوری من...

بازتاب لحظه های مکرری ست از نوع نقاب های انسانی !

چون هنگامی که می دوی... اشتیاقی برای بوییدن نسترنهای تکیه داده بر دیوار نمی ماند ، و هنگامی که خواب آلوده ای ، ذوقی برای شمردن ستاره ها و یا تجسم آنکه دوستش میداری ،‌در صورت پر سازش ماه !

من روزها دویده ام ، در جاده های داغ و پر عطش و سرابهایی با درون مایه « پوچی و بیهودگی » و اینک میخواهم ریه هایم را از تکرار بیهوده « رفتن و نرفتن » تهی کنم .

و این صبوری من ، همان قدم های آرامی ست که انتهای راه را میداند!

من برای گریستن عجله ای ندارم !!!

اکنون زمان قدم های آهسته است و بس...

نوشته شده در سه شنبه 85/8/30ساعت 1:40 عصر توسط دنیا .ف نظرات ( ) | |