نمی بخشمت !

بجای آنکه در خلوتِ خویش

پیاله‌ی شرابِ شادی هایم را شعر بریزی

و از شانه‌هایم تا آسمان بالا روی دزدانه

با تسبیحِ تزویرِ خویش کدام خدا را شیطان مانده ای

که تمامِ حقیقت مرا حقیر می کنی.

چطور ببخشمت !

وقتی از عطرِ عریانِ عاطفه ام

بویی به بالایت نمی بینم .

و هنوز پیراهنِ رؤیاهایت بوی پریروز می دهند

چطور ببخشمت

وقتی آهسته پا به خلوتِ خیالم می گذاری و

تمام رؤیاهای روستائی ام را رَم می دهی

نمی بخشمت مگر

حماقت خویش را

بر سنگ صداقتم بشکنی

و ایینه‌ای برایم بیاوری

تا تمامِ تنهایی هایم را

قسمت کنم .

 

نوشته شده در سه شنبه 89/2/21ساعت 5:39 عصر توسط دنیا .ف نظرات ( ) | |